Har stapte ruim vijftig jaar geleden de ASC-familie binnen. Dat hij dat deed na een paar jaar DOCOS was hem in Oegstgeest snel vergeven. Logisch natuurlijk. In die nog sterk verzuilde jaren was het niet meer dan normaal dat je je bij die roodwitte voetbalvereniging in Leiden meldde als je van katholieke huize was. Hij maakte vervolgens deel uit van vele legendarische voetbalelftallen. Het achtste, het zesde, het vijfde, noem alle elftalnummers maar op. Het eerste hoort ook in die opsomming thuis, ook al bleef dat optreden voor ASC één tot een duel beperkt. En dan ook nog alleen als vervanger van de vervanger van de vervanger. Dat maakte Har in het geheel niet uit. Hij kende als doelverdediger zijn grootste kwaliteit (de linkerhoek) en was zich ook bewust van de aanwezige iets minder sterke punten. Een duik naar de rechterhoek bijvoorbeeld, die ploeggenoot Koos de Haas vergeleek met het laten zakken van de Blauwpoortsbrug.
Dat besef was er ook nadat hij de stap vanuit het doel naar de linksback positie had gemaakt. Een plek die hij met name bij de ASC-veteranen (VE1, VE2, VE3) op onnavolgbare wijze invulde. Zijn knie mocht hem dan ernstig hinderen bij het spelen van het spelletje, zijn gezichtsvermogen mocht dan vanwege dat luie oog altijd al een dingetje zijn geweest; verbaal stond hij zijn mannetje. De gemiddelde tegenstander kwam Har maar moeilijk voorbij. Zelfs in zijn laatste actieve jaren niet, toen hij, samen met routinier Chris Oppenheimer, wekelijks nog een half wedstrijdje meespeelde. Inderdaad, goed opstellen is ook een kunst. En ja, het is geen toeval dat die tegendoelpunten altijd aan de rechterkant vielen.
Buiten het veld was Har ook nadrukkelijk aanwezig. De laatste jaren op Sportpark Overveer, maar natuurlijk ook op het terrein aan de De Kempenaerstraat. Daar hanteerde Har ook de pen voor zijn wekelijkse rubriek in het ASC Convocaat. De naam van die rubriek: het Spinneweb. Als een ode aan Fabio Cudicini, de lange, ijzersterke doelman van AC Milan eind jaren zestig, begin zeventig. (Doelman Har werd niet voor niets ook De Spin genoemd.) De 75 Spinnewebben die eind jaren zeventig verschenen worden in het net verschenen boekje van A.S.C. geschiedschrijver Emiel Sluyterman ook nog uitgebreid vermeld. Terecht, want wat een status! Als je niet minstens een keer door de Spin in zijn web werd getrokken, hoorde je er bij ASC eigenlijk niet bij. Har als een soort Wim Kan.
Voetbal was niet de enige sport, en ASC niet de enige vereniging waar Har in zijn leven een lange en hechte band mee opbouwde. Ook tennis stal al vroeg en blijvend zijn hart. Legendarisch waren zijn optredens op al die toernooien, veelal met Dennis van de Water met wie hij jaren het Koningskoppel vormde. Legendarisch ook dat competitieteam van Tennisclub De Leidse Hout dat na gedane arbeid op de banen werkelijk op elk tennispark de lichten uitdeed. De Leidse Hout was in deze tak van sport ook tot de laatste dag zijn vereniging. De club waar hij ook heel lang op de baan actief was, de laatste tijd overwegend op de rackettrekavonden.
Dat met zijn mobiliteit ook zijn gezichtsvermogen op latere leeftijd nog sterker was teruggelopen, vormde voor hem geen probleem de baan op te stappen. ’Gewoon doorgaan’ stond toch hoog in het vaandel bij Har. Een gegeven dat op het voetbalveld zeker tot uiting kwam. Hoe erg zijn knie hem ook in de steek liet, hoe pijnlijk alleen staan al was, tot het echt niet meer kon was Har er altijd om zijn plaats als linksback in te nemen. Zoals hij, trouw tot op het bot, niet alleen bij ASC altijd op de afspraak was. Ook in zijn winkel in de Leidse Haarlemmerstraat, drogisterij Boerhaave, waarmee hij in 2007 door toenmalige Koningin Beatrix tot Hofleverancier werd gepromoveerd. Ook al kan je door dat zondagse voetbal de rest van de week geen stap meer lopen, in de winkel staan dat kan altijd!
Met Har is een uniek, vriendelijk karaktermens met een onwaarschijnlijk hoge pijngrens van ons heengegaan. Een Roodzwarter in hart en nieren. Op het veld, langs de lijn en ook aan de bar. We zullen hem enorm missen.
